Engelse Foxhound

De Foxhound is ongeschikt als huisdier en maakt vrijwel altijd deel uit van een meute. Liefhebbers van de jacht treden vaak op als 'puppy walker’, ze verzorgen de jonge Foxhound en wennen hem aan de gevaren van de weg en vee, voordat hij weer naar de meute terugkeert. Foxhounds zijn als pup grappig en levendig, maar veel te actief en te vernielzuchtig voor het doorsnee-huishouden. Het is ook praktisch onmogelijk een Foxhound als huisdier aan te schaffen. Foxhounds worden in de meute per koppel geteld.

Formaat

Hoogte: reu 58,5 cm, teef iets lager.

Lichaamsbeweging

Inspannende arbeid is noodzakelijk. Foxhounds moeten het uithoudingsvermogen bezitten tijdens een jachtpartij de gehele dag achter vossen aan te rennen.

Uiterlijke verzorging

Gebruik een glanshandschoen.

Voeding

Foxhounds krijgen ander voedsel dan huishonden: meutehonden krijgen hun voedsel, bestaande uit paardenvlees en 'pudding' (havermoutpap), in een trog, waarbij de magerste honden het eerst mogen eten, waarna de rest wordt toegelaten. De dag voor een jachtpartij krijgen ze geen eten.

Oorsprong en geschiedenis

De Foxhound stamt af van de zwaardere St. Hubertushonden, die door de Noormannen mee naar Engeland werden genomen, en van de nu uitgestorven Talbot hound. De naam St. Hubertushond, van de Ardenner jachthonden, is afgeleid van die van de bisschop van Luik die na zijn bekende avontuur met het kruisdragende hert St. -Hubertus werd, de schutspatroon van alle jagers.

RASPUNTEN

Kleur. Volgens de 'Masters of Foxhounds' kan geen enkele Foxhound een slechte kleur bezitten.

Hoofd en schedel. Schedel breed.

Voeten. De tenen moeten dicht aaneengesloten staan en niet open.

Staart. Moet goed aan de achterhand geplaatst zijn. De achterhand mag op geen enkele wijze abrupt eindigen en van het type zijn dat de bezitters van Foxhounds 'chopped off behind' noemen. Een gekrulde staart is weliswaar lelijk, maar doet geen afbreuk aan de jachtcapaciteiten van de Foxhound.